Tussen agaves en citroenen – Ingrid Vermulst

Zuheros in Cordoba

Andalusië in vogelvlucht

Koninklijk Sevilla, het majestueuze Granada, de skipistes van de Sierra Nevada, Cazorla, het natuurpark Doñana, Huelva, de Medina Azahara in Cordoba, het wonderschone Zuheros in Cordoba, Cadiz, El Rocío,  Jerez de la Frontera, de rots van Gibraltar, Marbella, La Linea, Barbate, Tarifa, passeren in hoog tempo de revue.

Ingrid reist in duizelingwekkende vaart door de hele regio, dat qua oppervlakte twee keer zo groot als Nederland. Er is dus ook heel veel Andalusië wat niet aan bod komt. Dat geeft niet, want het boek beoogt geen reisgids te zijn.

Onderweg merkt Ingrid dat reistijden vaak oplopen als je door de bergen probeert de navigeren. Toch vindt ze o tijd om scherp te observeren en achtergrondverhalen te verweven in het verslag, zoals de arts Norman Benthune en zijn rol in de mars van de dood van Malaga naar Almería in de burgeroorlog.

‘Tussen agaves en citroenen’ is een reisverhaal gelardeerd met wetenswaardigheden over de streek, Spanje en de Spanjaarden afgewisseld met belevenissen in Ingrids ’thuis’ in Spanje.

Medina Azahara Cordoba

Details ….

De schrijfster heeft oog voor detail. De typerende oude mannetjes op de bankjes in het centrum van de witte dorpjes. Het geblakerde land, de cactussen, je ziet ze zo voor je. Het tempo van zowel de reis als het boek is adembenemend hoog. Toch leest het gemakkelijk weg. Omdat Ingrid mooie zinnen maakt:

“Tien uur, de nacht is zachtjes binnen gesloft en neemt in zijn kielzog duizenden dansende muggen mee. … Ik ga mijn tanden poetsen en slapen in de nacht, want daarvoor is hij gekomen.”

Maar net als in haar vorige boek, ‘roze bikini’, is er wat mij betreft soms sprake van teveel ‘informatie’. De stukken over menselijke ontlasting voegen wat mij betreft niets toe aan het verhaal. Daar heb ik maar een beetje Chinees overheen gelezen.

Af en toe wordt er voorkennis verwacht, die zelfs iemand zoals ik, na tien jaar in Andalusië gewoond te hebben, niet paraat heeft. Zoals op blz. 51 waar een ‘refugio‘ ineens zonder verdere toelichting uit de lucht komt vallen. Google biedt zoals zo vaak hulp, maar toch iets wat de redactie had moeten oppikken. Zeker omdat het over een interessant stukje geschiedenis, de burgeroorlog, gaat.

Net als op blz. 63, waar de redacteur even niet oplette. Het woord landschap komt drie keer in twee zinnen voor. Op blz. 64 staat het woord ‘dorp’ zes keer in een paragraaf. Lelijk. Dat is iets, weet ik uit ervaring, waar je als schrijver overheen leest, maar waar een schone taak voor de redactie ligt.

Conclusie ’tussen agave en citroenen’

Het geeft niet, het zijn details in een mooi boek over een prachtig stuk Spanje voor iedereen met meer dan een gemiddelde interesse in Andalusië. En voor de Spanje-kenner is het een feest van herkenning. Zoals de Spanjaarden die geen rotondes kunnen rijden, de wc’s in horeca-gelegenheden die niet op slot kunnen. De alledaagse traagheid van het mediterrane leven, die in scherpe tegenstelling staat tot de vaart van het boek.

Lezen dus!

Meer Spanje