Kaziringa Nationaal Park, een reis naar het hart van Assam

patrouillerende olifanten

Kaziranga National Park

De weg naar Kazirganga National Park kronkelt door een landschap vol ananasstalletjes, mandarijnenverkopers en marktkraampjes met rotan meubels. Het Assamese platteland onthult zich stukje bij beetje, met huizen op stelten ter bescherming tegen de moesson, theeplantages en grazende zwijnsherten onder het toeziend oog van nieuwsgierige aapjes. Met de auto is het een vier-en-een-half uur durende tocht vanuit Guwahati, de toegangspoort tot Noordoost-India en de grootste stad van de Indiase deelstaat Assam.

Assam ligt in het noord-oosten van India

Op safari in Kaziranga

De volgende dag begint vroeg. Het is nog donker en bitterkoud in januari in het noorden van  India. Ik heb alle kleren aan die ik bij mij heb. Zelfs dat is niet genoeg. We krijgen extra dekens mee voor in de open wagen. Voordat we het park in mogen moet de chauffeur/gids ons aanmelden met onze paspoorten. Ook mijn ʻprofessionalʼ (volgens de beheerder) camera moet een kaartje kopen, voor tweehonderd roepies (€2,25) om binnen te mogen.

Een ontwakend bos

Als we het park binnenrijden is het bos nog niet ontwaakt. Een kudde Sambar herten is op een rivieroever aan het dutten. Aalscholvers hangen met gespreide donkere vleugels te drogen in kale bomen als vampiers in de mist. Andere vogels zijn wel wakker. Hun verenpak fel gekleurd, rood, geel, blauw, groen, oranje als net als de kleding van de vrouwen van dit wonderlijke land.

Wilde zwijnen, moerasherten, ijsvogels, een dwerguil op een tak en luid gekwetter van vogels, volgens de gids zijn het ʻtiger alarm callsʻ. Want tijgers zitten hier ook. Alleen houden ze zich vooralsnog goed verborgen voor ons.

We zien een moerashert met een groot gewei. Twee otters glijden het water in. Een slangenvogel met een lange nek, Aziatische waterbuffels met gigantische hoorns, een adelaar, een neushoorn, pelikanen, zwarte ooievaars, een zwangere olifant.

We zijn nog geen half uur in het park waar een rivier door een glooiend landschap stroomt. Een waterschildpad ligt te zonnen op een stronk hout. Bomen zijn bedekt met hangende varens en lianen. Metershoog olifantsgras. Honderden ganzen grazen op de oevers. Een stel neushoorns zijn zo dichtbij dat er maar eentje in mijn 105 mm lens past. De gids moedigt me aan. ʻLinks, snel een foto van een slangenvogel, rechts neushoorns, voor de moerasherten, daar …ganzen, een arend.ʼ Ik kan zijn aanwijzingen niet bijhouden met foto’s maken.

Een National Geographic special

Olifantenpoep ligt slordig in hopen ter grootte van een kalf of soms meerdere kalveren langs en op de weg. Lianen, varens, hoge bomen met wijd uitlopende wortels. Langs een bosrand ligt een neushoorn te slapen. Ook de buffels zijn late rijzers.

Als ze eindelijk wakker zijn, is het of we bij een National Geographic special terechtgekomen zijn. Twee waterbuffels dagen elkaar uit. Het is het paringsseizoen, de buffels zijn agressief. Onze gids houdt wijselijk afstand met de auto. Een stel, een vrouwtje en een mannetje lijken te gaan seksen. Zij ligt. Hij snuffelt aan haar kont, loopt om haar heen, besnuffelt haar hoofd. Zij blijft liggen waar ze ligt. Hij probeert verschillende keren om haar te bestijgen maar het vrouwtje werkt niet mee. Ook niet tegen trouwens. Hij is lucht voor haar.

Terwijl we op actie wachten, vliegt boven ons hoofd een roofvogel met veel lawaai weg. Uiteindelijk zet de buffel zijn hoorns in haar kont, in een laatste poging om haar te verleiden om op te staan. Ook een manier van voorspel. Niet eentje waarvan zij onder de indruk is. Het gaat niet gebeuren vandaag jongen, geef het op.

Tijd voor een sanitaire stop. Het jungle toilet bevindt tussen golfplaten muren, het dakloze hok biedt uitzicht op de groene omgeving. De ‘WC’ bestaat uit twee stenen blokken met daartussen zand. Ernaast staat een kartonnen doos voor ons, vieze Westerlingen, die toiletpapier gebruiken.

Kaziringa Park beheer

In de achtergrond knettert een vuur. Het olifantsgras staat in brand. Een gecontroleerd vuur om te voorkomen dat er een ongecontroleerde brand ontstaat.

Het park beheren is niet gemakkelijk. Volgens de BBC schieten park rangers elk jaar zo’n twintig stropers dood. Deze stropers zijn uit op de hoorn van de neushoorn en tijgerbotten voor achterlijke Chinezen met erectieproblemen. De dierenresten verwerkt in ‘medicijnen’ zouden libidoverhogende eigenschappen hebben. Een Viagra lijkt me efficiënter.

India was niet blij met de reportage. Als straf voor de reportage mocht de BBC vijf jaar lang niet filmen.

De majestueuze olifant

Binnen het park zijn de dieren beschermd, daarbuiten liggen olifanten aan een ketting. In mijn ogen slavernij van zo’n intelligent dier. Wat zou zoꞌn machtig dier denken als hij zijn vrije familieleden ziet. En andersom, wat denkt een olifant als hij zijn geketende broers ziet? Olifanten rouwen om hun doden. Van olifanten wordt ook vermoed dat ze altruïstisch zijn: ze helpen olifanten van andere families en andere diersoorten, zoals mensen die pijn lijden.

Het is bekend dat olifanten mensen die gewond zijn bewaken en dat ze dieren die in nood verkeren helpen. Onderzoek bij Aziatische olifanten doet vermoeden dat ze merken dat soortgenoten overstuur zijn en hen proberen te troosten. In Afrika zijn ook gevallen bekend waarbij olifanten dode mensen begroeven. Ze houden van pianomuziek.

De neushoorn, het icoon van Kaziranga, steekt daar ʻmagertjesʻ bij af. Deze dinosaurus is, op het oog, wel heel simpel gebouwd. Een dikke huid, een paar botten en wat plooien. Een beest dat zich vooral lijkt bezig te houden met eten.

Gangesdolfijnen

We laten de landdieren achter ons want de levensader van Noord-India, de machtige bijna vierduizend kilometer lange Brahmaputra rivier, ontspringt in de Himalaya. In de rivier zwemt de met uitstervende bedreigde Gangesdolfijn, in de buurt van Kaziranga. Dat willen we, ik eigenlijk, zien, dus gaan we op een dolfijnencruise.

Op het strand liggen twee boten klaar. Het ons toebedeelde vaartuig is een dubbeldekker. Op het bovenste dek staan twintig plastic stoeltjes op een rode loper boven op een roestige golfplaten vloer. Onderin op gebarsten houten planken staan bankjes voor zeker nog veertig personen. Een bamboe railing met wapperende vlaggen blauw, wit, rood, oranje, groen en roze gaat ons binnenboord houden. Het blijkt dat we de hele boot afgehuurd hebben. Dat verklaart de zesduizend roepies (€67), een exorbitant hoge prijs in India. Onze boot is de enige op de rivier.

De stuurman roept verschillende keren dat we naar achteren, voor en links moeten kijken. Dolfijnen! Ik vermoed dat hij dat moet doen van zijn baas om ons de illusie te geven dat we niet voor niets aan boord zijn gegaan want de enige waarneembare bewegingen op het water zijn de door de wind voortgestuwde golven. Totdat we even, een halve seconde, in de verte een sprongetje zien.

Brahmaputra

Volgens de verkooppraatjes barst de rivier van het leven met watervogels, wilde dieren op de oevers en zwemmende olifanten. Het enige leven wat wij zien, zijn wat geiten en enkele vissers aan de waterkant. Een paar vrouwen doen hun was aan de kade.

Na een uur varen klinkt er een harde klap. De motor stopt, de bemanning verdwijnt naar beneden, naar de motor, onder begeleiding van een straf windje.

Geen paniek. We hebben minstens veertig reddingsvesten om uit te kiezen.

Nadat de complete bemanning van twee, een half uur tevergeefs aan de motor heeft gesleuteld, komt de reserveboot uit de dolfijnenvloot ons halen. De schipper klemt het anker in een barst in het voordek terwijl een bemanningslid van de andere boot het ankertouw om een houten paal wikkelt om zo onze boot te slepen. We zijn gered.

De volgende groep om geen dolfijnen te zien staat al klaar op de kade. Als we met hen mee hadden kunnen gaan dan had dezelfde waarneming van een halve seconde waarschijnlijk tweehonderd roepies gekost in plaats van zesduizend.

Ons avontuur zit erop. We gaan terug naar Guwahati.

Meer India