Andalusische paarden en stieren countryshow

De Spaanse vechtstier in Andalusië

Wat telt is spierkracht, uithoudingsvermogen en moed. De toro bravo, de Spaanse vechtstier, is een gladiator tegen wil en dank. Hij is verwekt met als enige doel te sterven in de ring. Het stierenvechten is een controversieel onderwerp. De meeste Nederlanders beschouwen het als dierenmishandeling, in het zuiden van Spanje is de dood als volksvermaak nog steeds ‘bon ton’.

De martelgang van het stierenvechten laten we vandaag aan ons voorbij gaan. We zijn op het landgoed Los Alburejos van Alvaro Domecq om te kijken naar een dressuurshow en een demonstratie van vaqueros (cowboys). De fokkerij van de Torrestrella vechtstier ligt in het plaatsje Medina Sidonia in de provincie Cádiz.

Paardenshow Campo Abierto

De show opent met de instrumentale vertolking van ‘nights in white satin’. Een ietwat vreemde muziekkeuze in deze landelijke omgeving onder de brandende zon. Daarna vertelt een ingeblikte stem in het Spaans (en onverstaanbaar Engels en Duits) over de stier en de paarden. De ruiters laten zien hoe ze met minimale gebaren de dieren kunnen laten gehoorzamen.

Voor de mooi, zoals gebruikt in de Andalusische rijschool en uit noodzaak. Bijvoorbeeld de abrupte stop vanuit galop, een onmisbare vaardigheid in het binnenland van Andalusië waar afgronden en obstakels uit het niets kunnen opdoemen.

De vaqueros demonstreren hoe ze geruisloos en ogenschijnlijk moeiteloos een kudde runderen kunnen scheiden, waarbij de koeien, de ossen, stieren en kalfjes apart de ring uit lopen. Na hun kennismaking met het publiek gaan ze terug naar de wei.

Dierenwelzijn vechtstieren

Het kalf brengt het eerste jaar van zijn leven naast zijn moeder door. Daarna gaat het in klasjes van zijn of haar eigen geslacht verder door het leven. De toro bravo heeft zijn plekje onder de zon in de ‘campo abierto‘, waar hij omringd is door cactussen, oleanders en olijfbomen.

De koeien hebben het goed, zij hoeven alleen voor sterk nageslacht te zorgen, waarbij de kalfjes op natuurlijke wijze geboren worden, in de open lucht. Als hun vruchtbare leeftijd erop zit worden ze geslacht. Maar dat is nog altijd beter dan de lijdensweg die hun mannelijke soortgenoten tegemoet zien in de arena.

Een stier in existentiële crisis zou zich zomaar kunnen afvragen wat beter is: helemaal niet geboren worden of een goed leven eindigen in een paar gruwelijke uren. Maar aangezien beesten niet kunnen filosoferen, kunnen zij zich dat niet afvragen, dus dat is iets wat wij als mens in hun plaats zouden moeten doen.

Als Nederlander denk je al gauw, dit is ‘onmenselijk’. Zo behandel je dieren niet, terwijl tegelijkertijd ons Nederlands melkvee vanaf hun geboorte dag en nacht opgesloten zit in een hok en NOOIT buitenkomt. Want dat is niet efficiënt voor de boer dat zou de kostprijs van melk maar opdrijven en dat willen we niet. Om onze koeien gezond te houden stoppen we ze vol met antibiotica, de melk van deze dieren geven we vervolgens aan onze kinderen.

Ook ik ben geen filosoof, dus ga ik niet naar het stierenvechten kijken want ik hoef het niet gezien te hebben om te beseffen dat het afschuwelijk is, maar koop ik wel het pak melk in de supermarkt…… Want dat is goed voor de botten, kracht uithoudingsvermogen van mijn kinderen, wat voor gevolgen het voor de koe heeft daar denk ik dan verder maar niet aan.