Wandelen op Monte Baldo van Rifugio Chierego naar Telegrafo

Wandelen op de Monte Baldo vanaf Prada

• Funivia Prada-Costabella + Sentiero CAI 658 dal Rifugio Fiori del Baldo 1850m – Rifugio Telegrafo 2147m
• De route: rifugio Chierego (1911 m) – rifugio Telegrafo (2147 m)
• Stijging: 440 meter
• Afstand: 3 km heen
• Duur 1,5 tot 2 uur.

Kabelbaan Prada-Costabella

Een grote bruine uil scheert rakelings over de weg als we de Prada-Costabella liften naderen op zo’n duizend meter hoogte. Een mooi begin van de dag. We nemen hier de kabelbaan omhoog, een half uur durende rit in twee etappes. Eerst twintig minuten met zijn tweeën staand in een gammel korfje dat ons naar 1550 meter brengt, gevolgd door een rit in een stoeltjeslift voor de laatste driehonderd meter.

• Kosten: 20 euro retour.
• Uitzicht: onbetaalbaar.

Daarna nog een kleine wandeling naar de top waar de berghut rifugio Chierego  op 1850 meter ligt. Bij de rifugio kun je eten en slapen. We nemen een pasta, ter versterking van de innerlijke mens voordat we op pad gaan.

Het plan is om vanaf de rifugio een relatief eenvoudige wandeling te maken naar rifugio Telegrafo, met onderweg koeienbellen, wolken die in de vallei blijven hangen en het azuurblauwe Gardameer op de achtergrond. Even op hoogte ontsnappen aan de zinderde hitte die al weken als een deken over de vallei hangt.

Sentiero CAI 658

De wandeling duurt volgens onze wandelapp anderhalf uur. Het eerste stuk vanaf rifugio Chierigo nemen we het pad CAI 658 aan de oostflank van de Monte Baldo. Voor het pad staat een bord dat duidelijk maakt dat dit alleen voor ‘esperti‘ is.

Dat blijkt al gauw te betekenen dat het pad de breedte van een liniaal heeft, waarlangs een steile afgrond honderden meters naar beneden gaapt. Het lopen over de liniaal gaat best, als je tenminste geen last van hoogtevrees hebt. Het klauteren over rotsblokken op diezelfde liniaal is meer uitdagend.

Gelukkig is dit stuk niet lang, twintig minuten later staan we op een ´gewoon´ bergpad, waar we af en toe een glimp van het majestueuze meer opvangen, op andere plekken de hele zuidkant van het Gardameer kunnen bewonderen en aan de oostkant de vallei van de Adige.

Een hermelijn die een muis doodt, schrikt van ons en laat de muis achter als hij voor ons vlucht. Zo gauw we voorbij zijn, komt hij snel terug voor zijn buit. Vlinders in allerlei kleuren dwarrelen voor ons uit. Hoewel de app en de misleidende bordjes onderweg ons anders doen geloven doen we ruim twee uur over de wandeling van drie kilometer. Want we hebben onderweg tijd nodig voor het maken van foto’s en het bewonderen van koeien en ik ook een beetje om uit te puffen van het klimmen.

Eenmaal aangekomen bij Rifugio Telegrafo hebben we even tijd voor een drankje op het terras. Niet te lang, want de laatste kabelbaan terug naar Prada gaat om zes uur, dus binnen maximaal een half uur moeten we teruglopen.

De terugweg: Passo del Camino

Terug nemen we een ander pad, langs de westkant van de berg via de Passo del Camino. Volgens de vriendelijke mevrouw bij rifugio Telegrafo bespaart deze route tien minuten lopen en is het slechts “iets uitdagender”. Volgens het bordje: opnieuw “alleen voor esperti”.

We zijn inmiddels ervaren liniaalwandelaars, dus we besluiten het erop te wagen. Vanaf de herberg lijkt het pad tamelijk kort en geen bijzondere uitdaging. Volgens de wandelapp komt de route na een paar honderd meter weer samen met het grote wandelpad.

Het eerste stuk is geruststellend gemakkelijk. Al gauw maakt het pad plaats voor wat uitstekende rotspunten. De enige manier verder is over de rotspunten klimmen, langs een steile afgrond. Het pad is verdwenen. Aan de rotswand bevestigde touwen waar we ons aan vast kunnen houden, moeten ons van een zekere dood redden. Teruggaan of niet? We gaan door.

Bergbewoners van de Monte Baldo

Een aantal hartverzakkingen later staan we weer op het reguliere pad, vanaf nu is het een eitje. De route gaat verder grotendeels bergafwaarts over een breed pad. Op de terugweg zien we tientallen berggeiten met kleintjes, zonder enige haast of angst voor wandelaars. De kleine geitjes maken capriolen. Ze laten zich gewillig bewonderen en verdwijnen dan weer in de rotsen.

Vlak voordat we terugzijn bij de kabelbaan nopen vreemde geluiden langs de kant van het pad mijn medewandelaar ertoe om een grote steen met zijn voet om te rollen. De steen rolt van de steile berg af waar hij steeds sneller vaart meerdert, totdat hij sprongen van meters hoog maakt. Gelukkig lopen er geen wandelaars onder ons. Het rotsblok komt tot stilstand in een bocht. Pff, een lawine in de dop gesmoort. Toch nog een adrenalineshot zo vlak voor het eind.

´s Nachts op weg naar huis over een keienpad in het donker, zie ik een das, die al scharrelend zijn kostje bij elkaar zoekt. Hij kijkt mij aan. Ik kijk hem aan. Haal ik mijn telefoon tevoorschijn voor de foto of niet? Zonder foto, geen bewijs en zonder bewijs heeft onze ontmoeting niet plaatsgevonden.

Dit is de eerste (levende) das die ik in het wild zie en waarschijnlijk de laatste. Ze zijn nogal mensenschuw. Ik besluit het moment te koesteren. En omdat ik het nu opgeschreven heb, is er toch bewijs van onze bijzondere ontmoeting. Een mooie afsluiting van de dag.

Praktisch: bergschoenen en planning

Deze wandeling is gemakkelijk als je delen voor de esperti mijdt. Zorg wel voor

• Stevige bergschoenen
• Geschikte kleding in laagjes (het weer slaat snel om)
• Controleer van tevoren de weersvoorspelling, maar hou evengoed rekening met hagel/sneeuw/regen en wind.
• Genoeg water en snacks
• Hoofdbedekking en zonnebrandcrème.
• Een opgeladen telefoon (voor noodgevallen en foto’s).

Meer Gardameer

Meer Italië