Mulhacen, Sierra Nevada, trektocht naar de top van Spanje

En over de Mulhacen heen lopen is onze uitdaging!

Goed, het plan is dus om over de top van de Mulhacen heen te lopen. De echte stoere jongens doen dit in een dag, maar wij plannen er drie dagen voor. Want de laatste keer dat ik een meerdaagse trektocht gemaakt heb, is alweer een half jaar geleden. Het vertrekpunt is Trevélez op 1.476 meter hoogte in de Alpujarras. 

Op elke andere dag is dit pittoreske dorpje een bezoek op zichzelf waard, o.a. omdat het bekend staat om de kwaliteit van zijn hammen. Maar vandaag hebben we een andere agenda, we willen namelijk de toppen van Spanje bestijgen.

Trevélez  – La Caldera

We starten rond elf uur ‘s ochtends. Het is begin juli, niet bepaalde de beste periode voor een steile klim met temperaturen van al ruim in de dertig graden. Wat het nog lastiger maakt, is dat we bagage voor drie dagen meeslepen, inclusief tenten, slaapspullen, kleding, water en voedsel.

Eerlijk gezegd zijn de meeste spullen opgeborgen in de rugzakken van “mijn sherpa’s”, waarvan de jongste elf jaar is en de helft van zijn lichaamsgewicht aan bagage meetorst. Ik draag slechts zes liter water en een tandenborstel. Dat mag niet veel lijken, maar elke gram extra vertraagt behoorlijk op deze hoogte en in deze temperaturen.

Weeromstandigheden in de bergen

Toch gaat het een stuk beter dan de laatste keer dat we deze beklimming geprobeerd hebben – en gefaald. Dat was ergens eind juli in een vorig jaar. De Sierra Nevada voerde toen de ‘tactiek van de verschroeide aarde’.

Het was zo’n dag waarop de Terral de laatste druppels vocht uit de bergtoppen van de Alpujarras zoog. Zelfs de krekels deden een poging tot vluchten voor deze droge wind bij een wolkeloze hemel. Deze keer heten de bergen ons welkom met een groot veldboeket, klaterend smeltwater en een aangenaam briesje.

De bergen, eerst zo gastvrij veranderen al gauw in een vijandige plek. Gelukkig blijken we dicht bij een verlaten berghut te zijn waar we kunnen schuilen. De regen houdt aan, we besluiten om de nacht hier door te brengen, de tenten die we meegebracht hebben voor de eerste overnachting blijven onaangeroerd in hun verpakking.

Net voor het donker wordt, maken de wolken weer plaats voor de zon. In de verte draaft een caballero met twee honden voorbij. Vanaf nu hebben we de avond voor onszelf, slechts enkele koeien en een kikker houden ons gezelschap.

La Caldera – Siete Lagunas

De tweede ochtend begint goed, de ons omringende hellingen zijn in een gouden gloed gehuld. De temperatuur is aangenaam. Ondanks de prettige omstandigheden en een makkelijke start, gaat dit een zware dag worden. Vandaag gaan we meer dan duizend meter klimmen, naar de top van de Mulhacen en vervolgens weer duizend meter naar beneden aan de andere kant van de berg.

Eerst moeten we langs een waterval over steile rotsen naar boven klauteren. De beklimming naar de Siete Lagunas (zeven meren) is prachtig, zonder dat ik echt van kan genieten. Terwijl we een pauze nemen, haalt een groep wandelaars ons in. Zij doen de tocht in één dag, met als grote voordeel dat ze een stuk minder bagage hoeven mee te slepen.

Hoogtezieke Sierra Nevada

Terwijl ik naar adem hap, beginnen hamers in mijn hoofd te kloppen. Mijn longen worden langzaam maar zeker samengeperst. Het gewicht van de rugzak lijkt te verdubbelen met elke stap die ik maak. Ik weet zeker dat ik de top niet ga halen, ik moet nu al elke paar meter stoppen om op adem te komen. De zwarte rotsen, de waterval, het is allemaal prachtig. Toch maak ik geen enkele foto. Nu heb ik al mijn energie nodig om te overleven. Eindelijk bereiken we de top van de waterval. We zijn inmiddels bijna op drieduizend meter boven zeeniveau. Na een korte pauze met wat eten om op krachten te komen, gaan we verder door de Siete Lagunas.

Onderweg zien we weer de gids van het groepje wandelaars dat ons eerder op de dag inhaalde. Hij is op de terugweg. Zelfs voor een ervaren bergwandelaar is dit een recordtempo. Als ik mijn verbazing uitspreek, geeft hij toe dat hij de top niet gehaald heeft. Hoogteziekte is de boosdoener. Het bewijs daarvan ligt, in de vorm van een half verteerde appel, verspreid over het pad.

Siete Lagunas – Mulhacen

We laten de Siete Lagunas aan onze rechterkant liggen. Tot nu toe werd het pad duidelijk aangegeven, vanaf hier zijn we op onszelf aangewezen. Alleen enkele kuddes koeien op hoogtestage en in de lucht wat roofvogels houden ons nog gezelschap in dit maanlandschap. Een kaart in combinatie met de GPS op een mobiele telefoon helpen ons terug het rechte pad op.

Zodra we weer op het juiste spoor zijn hoeven we alleen nog maar rechtdoor over een relatief flauwe helling.  Door de hoogte blijft het tempo tergend traag. Zelfs met de top van de Mulhacen in zicht,  weigeren de laatste paar honderd meter mijn voeten mee te werken. Het gaat echt niet meer. De hamers in mijn hoofd kloppen steeds harder, de rugzak trekt na elke stap zwaarder aan mijn schouders.

Waarom moest ik ook alweer zo nodig naar de top? Echt, ik heb geen idee. De rest van mijn familie is al boven hun succes aan het vieren. Ik geef het op! Ik wacht hier wel op hen, zodat we samen aan de terugreis kunnen beginnen. Maar mijn reisgenoten denken daar anders over.

Samen uit, samen naar de top!

Manlief komt terug naar beneden, neemt mijn rugzak over en leidt me, ondanks mijn tegenstribbelingen, naar de top van Spanje.

Mulhacen – Poqueira

Vanaf nu is het bergafwaarts. Onze rugzakken zijn al aanzienlijk lichter, het meeste eten en water is opgesoupeerd. Het weer is fantastisch, lekker zonnig, zonder te warm te zijn.

Een fluitje van een cent, toch?

Dat zou het inderdaad zijn, ware het niet dat het bonken in mijn hoofd aanhoudt (een teken van hoogteziekte?). Het tempo blijft laag doordat het eerste deel van de afdaling loodrecht naar beneden gaat. Een groepje berggeiten kijkt met verbazing naar ons, vooruit vooral naar mijn gestuntel.  We bereiken de Poqueira herberg in de late namiddag waar een douche, een echt stapelbed en een warme maaltijd op ons wachten. Het leven is ineens weer een stuk aangenamer.

Poqueira – Trevélez

Poqueira – Trevélez
Op de derde en laatste dag, na een goed ontbijt met koffie, is het vooral bergafwaarts. Eerst nog even het dal uit klimmen waar de refugio ligt. Vanaf de eeuwige sneeuw, keren we terug naar de bloesem van de vroege zomer. Daarna volgt de beloning voor ons gezwoeg met glorieuze vergezichten van de groene valleien in de Alpujarras. Een paar uur later zijn we terug waar we begonnen zijn. Nadat ik mijn wandelschoenen uitgetrokken heb, zwellen mijn voeten op als een ballon in de ruimte. Voor de rest van de week pas ik alleen nog maar in mijn slippers.

Maar we zijn terug, veilig en gezond.

We hebben het gehaald!